शिवेश्वर

शिवशरण ज्ञवाली

ए भावी ! उठ घुम्न नै जाउ मनको बहमा
पोखेर आऊँ आँसु त हजूर त्यै टुडिखेलमा
हामी त हिड्यौ थकाइ मेट्न बाटोको मोडैमा
जीवन यात्रा धक्का र मुक्की खोलीको छेवैमा ।।

गाडी नै गुडे भँवरा घुन्काइ गतिको खेल हो
आमा र छोरा दुई छेऊ हुनु ममता झेल हो
ऊ जन्मयो आज सङ्घर्ष जीवन सामना गर्नलाई
त्यही दिन आमा विचरा बरै प्रकृति लड्खडाई ।।

म दौडी जाँदा वर र पर दैवले पछार्यो
समात्न खोज्दा फुत्केर गयो हाँगाले लछारयो
ए भावी ! सुन कथा त हाम्रो जीवन व्यथाको
रोएर कति गर्दछौ तिमी चिन्ता है व्यर्थको ।।

ए बहिनी ! तिमी सुनेकै छौ नि परीक्षित जीवन
दुख र सुख जय र अजय गीतालाई भनन
ए दादा ! तिमी बुझ है कुरा जीवन नश्वर हो
विगत सम्झी पश्चाताप गर्नु समय व्यर्थ हो ।।

ऊ कस्ती थिई कस्ती नै भई सबैले जानेको
हँसिलो मुख लिएर हिड्दा सबैले मानेको
दैव नै आयो हुरी नै बनी त्यो गुँड नै भत्कायो
म छेक्न खोजे म रोक्न खोजेँ बाटो नै भत्कायो ।।

के सक्थे बरै रोक्न र छेक्न प्रकृति लीलालाई
घर त हाम्रो त्यही काली किनार शालीग्राम शिलालाई
छोरो त आयो नासो नै उसको मुहार उस्तै छ
भाग्य नै मानी हुँदैछ छ भन्थे प्रकृति निर्मम छ ।।

तापनि हाँस्दै सोध्दै छ उसले ममीको खबर
म भन्छु आज ममी नै बनी बाबाको भर गर
अरुका आमा छोरा नै भेट्दा मन नै भरङ्ग
के गरुँ मैले असहाय बन्दा तन नै तरङ्ग ।।

ए छोरा १ म त आउँदै नै छु नि काँध नै चढाउन
हुर्काइ बढाइ पढाइ तिम्लाई असल बनाउन
आमा त तिम्रो केही दिने पाहुना नबुझ्ने उमेरमा
कलेजो उसको काटियो वरै छोराको रोदनमा

के भनुँ बाबा मैले त आज विज्ञान हारेको
नातिको मुहार हेरेर आमा जीवन हाँसेको
अँध्यारो बेला काठमाडौं हो नि बत्तीको उज्यालो
रोएर थाकी बसेका यात्री जीवन नै उकालो

ए बाबु तिमी पर्ख है घर आउनेछु शिवेश्वर
दादाले भनी पठाको सन्देश रेसुङ्गा भृङ्गेश्वर
आजलाई यति कथा नै भनी बस्दैछु चुपचाप
पिरोल्छ मलाई ती दिन सम्झी उसका पदचाप।।